عیسی مسیح (ع)، با جامه ای سرخ رنگ، در حالیکه قطره های آب همچون مروارید از صورتش پایین می ریزد، پا بر زمین می گذارد. (2)

مردم پس از دیدن این فرود باشکوه، پیامبر خدا (ص) را می بینند که به سمت حضرت مهدی (ع) می شتابد و او را در آغوش می گیرد. امام با لبخندی عقب می روند و می فرماید:
- ای روح الله! جلو بایست و با مردم نماز بخوان! (3)

و پاسخ می شنود:
- من به عنوان وزیر برانگیخته شدم و نه امیر! (4). شما اهل بیتی هستید که احدی نمی تواند از شما پیشی بگیرد. (5)
نماز که تمام می شود، اوضاع دگرگون می شود. هیچ یک از اهل کتاب نمی ماند مگر آنکه به پیشوای عیسی مسیح (ع) ایمان می آورد. (6)

***

برخی می گویند، حضرت عیسی (ع) همچون معاونی امانت دار، پس از نزول خویش، در میان مردم داوری می کنند و کینه و دشمنی را از میان برمی دارند. (7)
برخی نیز گفته اند، «دجّال» در یکی از دروازه های فلسطین به نام دروازه ی «لُد» به دست ایشان کشته می شود. (8)
ولی آنچه همه بر آن اتفاق نظر دارند این است که حضرت عیسی (ع) می آید که برود. امام زمان (ع) بر پیکر ایشان نماز می خوانند.
***
«وَالسَّلَامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدتُّ وَيَوْمَ أَمُوتُ وَيَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا...»
(سلام بر من، روزی که متولد شدم و روزی که می میرم و روزی که زنده برانگیخته می شوم...) (9)

پی نوشت:
1. منتخب الاثر، ص 316 و 318
2. الزام الناصب، ص 202
3. همان
4. الامام المهدی، ص 69 و 343؛ منتخب الاثر، ص 255
5. منتخب الاثر، صص 316 و 318؛ المهدی، ص 199 و 219
6. بحارالانوار، ج 53، صص 50 و 51؛ الزام الناصب، ص 19 . 239
7. الملاحم و الفتن، ص 66 و 125
8. المهدی، ص 199 و 219
9. سوره ی مریم، آیه ی 33

منیع: روزگار رهایی، کامل سلیمان، صص 550 تا آخر جلد اول